Ήμουν τρία χρόνια παντρεμένη όταν αποφάσισα ότι θέλω να γίνω μητέρα. Ναι, αποφάσισα, και όχι αποφασίσαμε, γιατί νόμιζα ότι εγώ θα επωμιζόμουν το μεγαλύτερο βάρος, οπότε έπρεπε εγώ να είμαι έτοιμη (ο άντρας μου ήταν έτοιμος από καιρό).
Κάθε μήνα περίμενα με ενθουσιασμό να δω ότι τα καταφέραμε (σε αυτό το σημείο το εγώ έγινε εμείς) και κάθε μήνα η απογοήτευση γινόταν όλο και μεγαλύτερη. Γιατί ήμουν σίγουρη ότι, αφού αυτός είναι ο σκοπός της γυναίκας από τη φύση της, τι πιο φυσιολογικό και εύκολο από το να μείνω έγκυος;
Όσο περνούσαν όμως οι μήνες, τα αναπάντεχα αρνητικά αποτελέσματα ανέβαζαν τον πήχη της ανασφάλειας και του άγχους όλο και πιο ψηλά. Μα πώς γίνεται τώρα αυτό; Ήμουν σίγουρη πως όλα θα ήταν φυσιολογικά με εμένα και όλο αυτό θα ήταν ευκολάκι!
Ωχ! Μήπως δεν είναι τόσο ευκολάκι τελικά;
Μετά από έναν χρόνο αποτυχημένων προσπαθειών, άρχισε ο Γολγοθάς των «ειδικών εξετάσεων». Το κακό με αυτές τις «ειδικές εξετάσεις» είναι ότι πάντα κάτι βρίσκουν, κάτι που κάνει τη ζωή πιο δύσκολη…
Οι ελπίδες δεν χάθηκαν, αλλά τα ποσοστά επιτυχίας μειώθηκαν. Η ψυχολογία στα πατώματα και η επίτευξη του στόχου να εξαρτάται κυρίως από το πόσο «χαλαρή» και «αισιόδοξη» θα είμαι. Δεν μπορούσα όμως να βρω τον τρόπο να το πετύχω.
Ένιωσα ότι βρισκόμουν στο «περιθώριο», ότι ήταν ντροπή αυτό που μου συνέβαινε και ότι εγώ είχα κάνει κάποιο λάθος που με έφερε σε αυτά τα αποτελέσματα. Και αυτές οι ενοχλητικές ερωτήσεις: κανένα παιδάκι δεν θα κάνετε; Τι περιμένετε; OMG!
Ψάχνοντας από κάπου να πιαστούμε
Συζητώντας με τον άντρα μου τις επιθυμίες και τις εναλλακτικές επιλογές μας, καταλήξαμε ότι θα το πηγαίναμε βήμα – βήμα, σύμφωνα και με την καθοδήγηση της γιατρού.
Μία επιλογή τη φορά, από τα πιο «εύκολα» στα πιο «απαιτητικά». Είχα ενθουσιαστεί στην ιδέα ότι θα τα καταφέρναμε με την εύκολη λύση της σπερματέγχυσης. Τελικά δεν πέτυχε και με κατέκλυσε μεγάλη απογοήτευση και απελπισία. Άρχισα να πιστεύω ότι δεν είμαι άξια να γίνω μητέρα, ότι ίσως αυτό να είναι το σχέδιο του Θεού για εμένα.
Δοκιμάζοντας την εξωσωματική γονιμοποίηση
Αφού συνήλθα, με τη στήριξη του άντρα μου και της μητέρας μου (του φύλακα – αγγέλου μου), αποφασίσαμε να προχωρήσουμε σε εξωσωματική γονιμοποίηση. Τόσες πολλές διαδικασίες, τόσα πολλά έξοδα, τόση πολλή αγωνία για το αν θα πετύχει αυτή η προσπάθεια και όλα αυτά με οδηγούσαν κάθε μέρα σε βαθύτερες σκέψεις.
Μήπως αρρωστήσω από τα φάρμακα;
Μήπως δεν είμαι άξια;
Κι αν δεν πετύχει; Θα έχω την ψυχική δύναμη να το ξαναζήσω όλο από την αρχή;
Κι αν όχι, μήπως να υιοθετήσουμε;
Κι αν τελικά μείνουμε οι δυο μας, πώς θα είναι η ζωή μας; Πώς θα καλύψουμε αυτό το κενό μέσα μας; Θέλαμε τόσο πολύ ένα παιδί.
Και τι θα πούμε στον κόσμο;
Να το πούμε στον κόσμο; Όχι! Δεν μπορούσα να ακούω τις απόψεις του καθένα και να απαντάω στις περιέργειές τους. Όχι δεν θα πούμε τίποτα. Θα το γνωρίζουν μόνο οι πολύ κοντινοί μας άνθρωποι.
Για ενάμιση μήνα που κράτησε η διαδικασία έβαλα όλο μου το «είναι» σε θετική σκέψη, θα τα καταφέρουμε! Κρατούσα οτιδήποτε αρνητικό σε απόσταση. Τα έδωσα όλα για όλα. Κι αν δεν πετύχαινε;… Έπρεπε να πάρω το ρίσκο… κι ας γινόμουν χώμα μετά.
Δύο μήνες αργότερα από την έναρξη αυτής της «περιπέτειας» το θαύμα έγινε. Λάβαμε το τηλεφώνημα με τα καλά νέα και δύο βδομάδες αργότερα ακούσαμε τους δύο ωραιότερους ήχους του κόσμου. Ω ναι, δίδυμα και το σοκ μπλέχτηκε με την απέραντη ευτυχία και γίναν ένα. Όταν πήρα τα μωρά μου αγκαλιά, κατάλαβα πόσο πολύ άξιζαν αυτά που περάσαμε και πόσο δεν με ένοιαζε τι θα πουν οι άλλοι και τι θα καταλάβουν.
Από τότε που ζήσαμε όλο αυτό, όποτε βλέπω στην τηλεόραση ή ακούω για ζευγάρια που παλεύουν και δίνουν παρόμοιες μάχες, ζουν τις ίδιες αγωνίες, κάνουν τις ίδιες σκέψεις, ακόμα και τώρα, δέκα χρόνια μετά, κλαίω. Κλαίω με τις ώρες, νιώθω τον πόνο και την απελπισία τους, γιατί ξέρω πώς νιώθουν κι εκείνοι. Και αυτό με έκανε να αποφασίσω να μοιράζομαι την ιστορία μου με κάθε ευκαιρία.
Η εξωσωματική γονιμοποίηση, αλλά και οποιαδήποτε παρόμοια ενέργεια, δεν είναι ντροπή. Είμαστε τυχερές που στην εποχή μας έχει εξελιχθεί η επιστήμη και υπάρχουν τόσες λύσεις.
Όλα αυτά τα χρόνια έχουν έρθει αρκετές φίλες και γνωστές στην ίδια θέση και μου εκμυστηρεύτηκαν τους φόβους και τις αγωνίες τους. Δεν θυμάμαι τι τους έλεγα, δεν ξέρω αν τις βοήθησα, αλλά με όλη μου την ψυχή ήμουν δίπλα τους. Γιατί ήξερα τι περνούσαν…
Κυριακή Ποντικού
Η Κυριακή Ποντικού είναι ένα ανήσυχο πνεύμα που λατρεύει οτιδήποτε την κάνει να εκτιμά τη ζωή και την εμπνέει να εξελίσσεται ως άτομο. Έχει σπουδάσει τουριστικά, εργάζεται στα ναυτιλιακά και, παράλληλα, έχει δημιουργήσει τη suNEEDay Virtual Assistant Services με σκοπό να προσφέρει τις υπηρεσίες της σε άτομα με περιορισμένο χρόνο, αλλά πολλά όνειρα. Ένα κομμάτι της ψυχής της ανήκει στον εθελοντισμό, με τον οποίο ασχολείται στον ελεύθερο χρόνο της. Απολαμβάνει να συναναστρέφεται ανθρώπους που έχουν θετική σκέψη και θέλουν να κάνουν τους γύρω τους χαρούµενους.
Είναι σύζυγος ενός υποστηρικτικού συζύγου και µητέρα 3 υπέροχων παιδιών, στα οποία προσπαθεί να δηµιουργεί ξεχωριστές, παιδικές αναµνήσεις, πράγμα που όντως καταφέρνει ως μέλος του Love, mom από το 2019.
Η εξωσωματική γονιμοποίηση, αλλά και οποιαδήποτε παρόμοια ενέργεια, δεν είναι ντροπή. Είμαστε τυχερές που στην εποχή μας έχει εξελιχθεί η επιστήμη και υπάρχουν τόσες λύσεις.
κρατώ αυτό και μακάρι να πάψει να είναι ταμπού πια αυτό το θέμα συζήτησης
Όλο το άρθρο γράφτηκε για αυτό το σημείο.
Είσαι υπέροχη και ξέρω ότι πιστεύεις την κάθε λέξη.
Σ αγαπώ πολύ πολύ Σοφία
Το ξέρω Σοφία μου κι εγώ 💜
Δεν κατάλαβα πότε, πως και γιατί, κάτι τόσο όμορφο όπως η προσπάθεια να αποκτήσεις ένα παιδί έγινε ταμπού και ντροπή, είτε είναι με τη βοήθεια της επιστήμης είτε είναι υιοθεσία! Ίσα ίσα, όποιος μπαίνει σε αυτές τις διαδικασίες, θεωρώ ότι είναι δύο φορές συνειδητοποιημενος ως προς την απόφαση του να γίνει γονιός και άξιος αποδέκτης κάθε βοήθειας προς αυτήν την κατεύθυνση. Σε ευχαριστούμε που το παρουσιάζεις όπως ακριβώς είναι: ο – δύσκολος; ναι! – δρόμος προς το όνειρο!! Χωρίς νροπες, χωρίς ταμπού. Φιλιά στα μικρά μας!
Εχεις απόλυτο δίκιο Μάτα μου, έτσι πιστεύω κι εγώ. Μακάρι κοπέλες που έχουν δίλημμα να το δουν διαφορετικα. Αξίζει η κάθε προσπάθεια!